ငါ႔ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္းကို သူမဲ၊ လူပံုထဲ၌
ဆိုဆဲ ႐ိုင္းျပ၊ သူ ရန္စ လည္း
မင္းက မျဖံဳ၊ မင္း မမႈန္ခဲ႔
မတုန္မလႈပ္၊ မင္းျပံဳး႐ုပ္သည္
မင္းကို သူမဲ၊ လူပံုထဲ၌
ဆိုဆဲ ႐ိုင္းျပ၊ သူ ရန္စ လည္း
မင္းက မျဖံဳ၊ မင္း မမႈန္ခဲ႔
မတုန္မလႈပ္၊ မင္းျပံဳး႐ုပ္သည္
ဟုတ္လွေပစြ ဟုတ္ေပစြ။
အခါတစ္ပါး၊ ျမတ္ဘုရားကို
ပုဏၰားဒြါဇ၊ အမ်က္ရွ၍
ငဆ နင္ပဲ၊ မ်ိဳးစံုဆဲ၏
ဆိုဆဲအားရ၊ ထိုခဏ၌
ဗုဒၶဘုရား၊ ထုိ ပုဏၰားႏွင္႔
စကားခ်ီခ်၊ ဆုိခဲ႔ၾက။
“ဘာရဒြါဇ၊ ျဗဟၼဏ
အိမ္ဝေရာက္လာ၊ သင္႔ေဆြညာအား
ရသာ ခ်ိဳေအး၊ ခဲဘြယ္ေပး၍
မေကၽြးသေလာ ေကၽြးသေလာ”
“ငါ႔ေဆြ ငါ႔မ်ိဳး၊ ငါျမတ္ႏိုး၍
မုန္႔မ်ိဳးစံုစြာ၊ သံုးေဆာင္ပါဟု
ငါေကၽြးေမြး၏ ငါေပး၏ ”
“ဘာရဒြါဇ ျဗဟၼဏ
သူက ျငင္းဆန္၊ လက္မခံေသာ္
ၾကံ ပ်ား ဆီဥ၊ ခဲဘြယ္စုသည္
မည္သူ႔လက္မွာ ရွိသနည္း”
“သူ မယူဘိ၊ ေနသည္ရွိေသာ္
ငါ၏ လက္မွာ ရွိသည္သာ ”
“ဘာရဒြါဇ ျဗဟၼဏ
ငါ႔အား သင္ေပး၊ မယဥ္ေက်းသည္႔
ဆဲေရးတုိင္းထြာ၊ ဆဲတစ္ရာကို
ငါ လက္မခံ ”
မိန္႔လုိက္ဟန္သည္
သုတၱန္ထင္ရွား အရွိသား။
ငါ႔ညီေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း သိ မသိ၊ ငါ မသိခဲ႔
ငါ သိသည္မွာ၊ သိ႐ံုသာတည္႔
မင္႔မွာတမူ၊ ယူ မတူတုိ႔
ျငဴစူမိႈင္းမႈန္၊ အဆဲစံု၌
မတုန္မလႈပ္၊ မင္႔ျပံဳး႐ုပ္သည္
ဟုတ္လွေပစြ ဟုတ္ေပစြ။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
No comments:
Post a Comment