ေႂကြပြင့္ေကာက္စဥ္က

ေလအေ၀ွ႔မွာလ
ေနေသြ႕ကာအညွာလိမ္တဲ့
ပါမွိန္မွိန္ပြင့္လႊာေဟာင္းငယ္တို႔
ရင့္ေညာင္းကာ ဘ၀ကူးသည္ထင့္
မူးေဝေအာင္ခ်ာခ်ာလည္၍
သည္ေျမဆီေ႐ႊရည္ပြင့္ငယ္လို႔
ေႂကြလြင့္၍ေနစဥ္၀ယ္
အပင္ေအာက္တေယာက္သည္စာဆိုျဖင့္
႐ႊင္မခ်ိေျမ႕မခ်မ္းႏိုင္ဘု
ေႂကြပန္းလႊာေျမမွာစီေတာ့
သီကရီေကာက္ယူႏွမ္းမိငဲ့
ဪ… အလြမ္းသည္လိုေထြေတာ့
ပြင့္ဝါေႂကြသူေလသိမွာလွ
ေတြးမိျပန္တယ္။
အေႂကြေစာသူငယ္
ႏွေျမာတြယ္တာတာျဖင့္
ဘယ္အခါဘယ္မွာဆံုးႏိုင္လိမ့္
ႏွလံုးဘ၀င္ဆူေပါ့
မ႐ႊင္သူႏႈတ္ေႁခြလႊတ္ပါလို႔
အတြတ္တြတ္ဆိုကာရယ္
ေျဖဖြယ္ျဖင့္ရွိလိမ့္လား
သည္အခိုက္မွာကို
ပင္ထက္ေငြေရာင္စိုတဲ့
ဖူးငံုပ်ဳိထိုတသင္းေတြက
ေလညင္းမွာ တႀကိဳင္ႀကိဳင္နဲ႔
ဘယ္ယိုင္ညာယိုင္ငဲ့ရာမွ
“ေနာင္ရဲ႕မငိုပါႏွင့္
ၾကည္ၫိဳကာေနာင္ျမတ္ႏိုးတာျဖင့္
ေဝၿဖိဳးေအာင္ေရစင္ျဖာပါ့
ေႂကြပြင့္မတြယ္တာနဲ႔
ဖူးညာသာထူးစြာပြင့္ေအာင္လို႔
ပင္ေဗြကိုစဥ္အေျချမွင့္ပါ” တဲ့
ကူခ်င့္ေအာင္သူကေျပာေလေတာ့
ပင့္ေလမွာပြင့္ေႂကြနဲ႔ေမွ်ာရာက
ဖူးဆီကိုဦးလည္လို႔ေစာမိရဲ႕
လွေသာပင္ယံေဗြက
ငံုတံေတြေ႐ႊရည္လွ်မ္းမွာျဖင့္
စာဆိုေမာင္ေမွ်ာ္ေယာင္မွန္းလို႔ရယ္
လြမ္းခဲ့မိတကား။

ေငြတာရီ